Hitastig yfirborðs jarðar ræðst af inngeislun sólar og útgeislun jarðar. Þegar sólin skín, hitar hún upp yfirborð jarðar. Á nóttunni og eins á vetrum þegar sólargangur er stuttur tapar jörðin hita sínum með ósýnilegri útgeislun. Varmahagur yfirborðs ræðst af jafnvægi inngeislunar sólar og útgeislunar jarðar. Vegur sem lagður hefur verið á yfirborði jarðar hitnar á sólríkum degi vegna inngeislunar. Útgeislun á sér stað á sama tíma en inngeislunin vegur miklu mun þyngra. Þegar endurkaststuðull yfirborðs er lágur eins og raunin er með þurrt og dökkt malbikið nýtist verulegur hluti inngeislunar við upphitun. Yfirborð vegarins drekkur í sig varmann og hitar upp loftið sem leikur um veginn. Endurkaststuðullinn er hins vegar hár ef yfirborð jarðar er þakið hreinum ís eða snjó. Á vorin, þegar sólin er hátt á lofti og nýsnævi liggur á jörðu, endurkastast stærstur hluti sólargeislanna. Það sem eftir verður fer í bræðslu, en sama sem ekkert fer í upphitun yfirborðsins. Þegar dimmt er á nóttu eftir sólríkan dag geislar yfirborðið frá sér og varmi tapast. Við það kólnar vegurinn og loftið einnig sem næst honum er.